Κι ἄλλη ξέχειλη ἐπιστήμη ἀπὸ τὴν «Ἱστορία» τῆς ΣΤ΄ Δημοτικοῦ…

ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ
εἰδικὸς σύμβουλος τῆς «Μακεδονίας» καὶ τινῶν ἀκόμη

Μακεδονία και Ἀντίβαρο, Μάιος 2007

«Ὅταν μπεῖ σὲ κίνηση ἡ βλακεία, ποιὸς μπορεῖ νὰ τὴ σταματήσει.»…
(Γιῶργος Σεφέρης: «Μέρες ΣΤ΄», σελ. 201, ἐκδ. Ἴκαρος)



Ἔχει σαλτάρει πιά, ἐκεῖ στὴν σελίδα 79, ἡ βλιτάς, ὁ βλιτομάμμας* καὶ ἡ ἐπιστημοσύνη τῆς «Ἱστορίας ΣΤ΄ Δημοτικοῦ»… Τὰ ἐπιστημονοβριθῆ σαΐνια σκέφτηκαν πῶς νὰ προωθήσουν τὸ ἐπιστημονικό τους δαιμόνιον στὰ ἀπροστάτευτα παιδιὰ τῶν 11-12 ἐτῶν… Καὶ τὸ πέτυχαν! Ὑπὸ τὸν συναρπαστικόν, γιὰ ἀνήλικα παιδιὰ τίτλο «Εἰσαγωγὲς καὶ ἐξαγωγὲς τῶν σημαντικότερων σὲ ἀξία προϊόντων κατὰ τὸ ἔτος 1858»… (προσοχή: ὄχι κατὰ τὸ 1857, οὔτε κατὰ τὸ 1859 – κάποιο ἀπ’ τὰ δυό, πρέπει νὰ ἔπεφτε δίσεχτο), ναί, παρουσιάζουν λοιπόν, τὰ σαΐνια «Ρεπούση κόμπανυ ἀνλίμιτεδ»…, παρουσιάζουν, λέγω, σὲ ἀνήλικα 11-12 ἐτῶν, τί, Τί;

Πίναξ! Παν-πίναξ, μὲ «εἰσαγωγές» γιὰ 9 (ἀριθμητικῶς ἐννέα) προϊόντα καὶ «ἐξαγωγές» γιὰ 14 (ἀριθμητικῶς δέκα καὶ τέτταρα) προϊόντα!!! Ἐπιτέλους! Ἐπιστήμη καὶ παιδαγωγικὴ εὐστοχία! Ἔτσι, τὰ ἀνήλικα τῶν 11-12 ἐτῶν, δὲν ἀποπροσανατολίζονται μὲ κινδυνώδεις ἐθνικισμούς, τύπου Μαντὼς Μαυρογένους: -«Δὲν μὲ νοιάζει τί θὰ γίνω ἂν εἶναι νὰ λευτερωθεῖ ἡ πατρίδα μου… νὰ πεθάνω, ἂν χρειαστεῖ, γιὰ τὴν ἐλευθερία» (σελ. 5). Ἀντιθέτως: τὰ ἀνήλικα, ἐξοπλίζονται ἐπιστημονικά, γιὰ ὅλη τους τὴν ζωή, ὥστε νὰ γίνουν «ἀπασχολήσιμοι» μάνατζερ! Πῶς ἐκμαθαίνουν – γιὰ ὅλη τους τὴ ζωή – τὴν ἐπιστημονικῶς ἐγκυροτάτην τεχνογνωσίαν, ὅτι ἡ Ἑλλὰς ἐξήγαγε, κατὰ τὸ 1858 (προσοχή, εἶπα, οὔτε στὰ 1857, οὔτε στὰ 1859…), ναί, λοιπόν, ὅτι ἡ Ἑλλὰς τὰ κατάφερε κατὰ τὸ 1858! (ὄχι τὸ 1857, ὄχι τὸ 1859). Σωτήριον ἔτος 1858, ἀπὸ κτίσεως βλακείας: «βελανίδι… 1.» (σὲ ἑκατ. δρχ.)! (τὸ 1858, προσοχή.). Εὐτυχῶς, ἡ Ψωροκώσταινα, κατὰ τὸ 1858 (εἴπαμε, οὔτε στὰ 1857, οὔτε στὰ 1859), τὰ κατὰφερε καλύτερα στὰ κουκούλια! Γράφει ὁ πίναξ τῶν ἐξαγωγῶν: «κουκούλια… 1,8) (σὲ ἑκατ. δρχ.)! (Προσοχή: κατὰ τὸ 1858, διότι, οὔτε-οὔτε κλπ. ἂν τὸ καταλάβατε…). Στὸ μέλι, δυστυχῶς, πατώσαμε: κατὰ τὸ 1858 (μόνον τότε, διότι, οὔτε-οὔτε κλπ…) «Μέλι… 0,1» καὶ κάτι φραγκοδίφραγκα ἴσως, ἀλλὰ χέσε μέσα… μόνον ὅμως κατὰ τὸ 1858, διότι, οὔτε-οὔτε κλπ…)…

Στὴν στήλη ὅμως τῶν εἰσαγωγῶν, τὰ δωδεκάχρονα παιδιὰ ἔχουν τὴν ἐπιστημονικὴ εὐτυχία νὰ γίνουν λυσιτερέστερα ἐξέκιουτιβσσς, διότι ἐδῶ, τὰ προϊόντα εἶναι δεκατέσσερα (κατὰ τὸ 1858, διότι, οὔτε-οὔτε κλπ.)! Εὖ γε, πανεπιστῆμον Παιδαγωγικὸν Ἰνστικάτι!

Πρέπει, βεβαίως, ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ δασκάλου, νὰ ἐξηγήσουμε στὰ δωδεκάχρονα, ὅτι «κατὰ τὸ 1858» (διότι, οὔτε-οὔτε κλπ.) ὑπῆρξε εἰσαγωγή: «σίδηρος κατεργ. καὶ ἀκατέργ.». (sic), διότι, τότε, δὲν ὑπῆρχε τὸ Παιδαγωγικὸ Ἰνστιτοῦτο μὲ τοὺς νεοταξικοὺς ἰνστρούχτορες-ισσές του. Στὶς μέρες μας, γιὰ τὸ «ἀκατέργαστον», φροντίζουν τὰ νεοταξικῶς μετηλλαγμένα τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου… Εἰσαγωγές: «Παστά… 1,1 (ἑκατ. δρχ.) καὶ προσοχή; Πάρα πολλὴ προσοχή: «Ὑφάσματα λινά… 2,2», «Ὑφάσματα βαμβακερά… 5», «Ὑφάσματα μάλλινα… 3», «Ζῶα… 1,4». Ζώα; Ποιὰ ζῶα;

«Ὅταν μπεῖ σὲ κίνηση ἡ βλακεία , ποιὸς μπορεῖ νὰ τὴ σταματήσει…». Τὰ δωδεκάχρονα θύματα τοῦ βιβλίου τῆς ΣΤ΄ Δημοτικοῦ;

… «Δέρματα ἀκατέργαστα… 4,2 (ἑκατ. δρχ.): μόνον γιὰ τὸ 1858 (διότι, εἴπαμε, οὔτε-οὔτε κλπ…). Δέρματα ἀκατέργαστα ἢ οἱ «δερμάτινοι χιτῶνες», ποὺ ἐλεεινολογεῖ ὁ Μέγας Κανὼν τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου Κρήτης; Σεφέρη μου, «ὅταν μπεῖ σὲ κίνηση ἡ βλακεία…», ποὺ τὴν μεταφέρουν ὅλα αὐτὰ τὰ εὐρωλιγούρια κι οἱ νεοεποχίτισσες μὲ ἐπιστήμη συνοικιακοῦ κομμωτηρίου, καὶ μὲ «παστὰ 1,1», «γαιάνθρακες 0,1», μὲ «κουκούλια 0,8» καὶ μὲ «βελανίδι… 1», ὡς συντελεστὴ νοημοσύνης, τότε, αὐτὰ τὰ «δέρματα ἀκατέργαστα… 4,2», ποιὸς μπορεῖ νὰ τὰ κατεργαστεῖ;

Διότι, δὲν ἀρκεῖ μόνον αὐτὸς ὁ πίναξ τῆς ἀπόλυτης παιδαγωγικῆς βλακείας, στὴν σελίδα 79 αὐτοῦ τοῦ κουρελουργήματος… Ἕπεται καὶ μείζων, ἀπολυτοκαθολικωτέρα βλακεία καὶ «ἔσεται ἡ ἐσχάτη» αὐτή, «μείζων τῆς πρώτης» βλακείας: ἀμέσως, μετὰ ἀπὸ αὐτὴν τὴν παιδαγωγικὴ φρίκη τοῦ «Πίνακα εἰσαγωγῶν-ἐξαγωγῶν», ὁλοκληρώνεται πιὰ τὸ ἀρχέκακον κακὸν γιὰ τὰ δύστυχα, ἐγκλωβισμένα δωδεκάχρονα θύματα. Τὰ παιδάκια, ἐξοντωμένα ἤδη ἀπὸ τὴν θέα καὶ τὴν ἀνάγνωση(;;) τοῦ ἐφιαλτικοῦ πίνακα, καταδικάζονται τάρα στὴν διὰ ζωῆς διανοητικὴ καὶ πνευματική τους στείρωση. Ναί! Ὁ μαινόλης-μαινόμενος συνοικιακὸς «ἐπιστημονισμός», ὁδηγεῖ τὶς μαινάδες κοιλιὲς αὐτοῦ τοῦ κουρελουργήματος, στὸν ἀπόλυτο ἀκρωτηριασμὸ τῶν παιδιῶν τῆς ΣΤ΄ Δημοτικοῦ. Ναί! Διότι ἕπεται ἐρώτηση! Ναί! Τὰ δωδεκάχρονα παιδάκια, εἶναι ὑποχρεωμένα νὰ ἀπαντήσουν στὸ κάτωθι παιδαγωγικὸ Γκουαντανάμο: (σελ. 79, ἀμέσως κάτω ἀπὸ τὸν πίνακα): «Ποιὰ εἶναι τὰ κύρια προϊόντα εἰσαγωγῆς καὶ ἐξαγωγῆς τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους κατὰ τὸ 1858;»!!! (Εἴπαμε: οὔτε κατὰ τὸ 1857, οὔτε κατὰ τὸ 1859…).

Ἔκστηθι φρίττων, Οὐρανέ! Σεφέρη, «ὅταν μπεῖ σὲ κίνηση ἡ βλακεία», τέτοιες ἐρωτήσεις ἀπευθύνει σὲ σχολειαρόπαιδα δώδεκα ἐτῶν; Καὶ εἶναι παιδαγωγίνες, αὐτὲς οἱ συμπλεγματικὲς ψιττακίζουσες τῆς συνοικιακῆς τους «ἐπιστήμης», ποὺ ἀπαιτοῦν ἀπὸ ἄγουρα παιδάκια, αὐτὰ τὰ φρικαλέα ἀπωθητικά, ἀκόμη καὶ γιὰ μεταπτυχιακοὺς τῶν οἰκονομικῶν σπουδῶν; Σοβαρά; Αὐτὴ εἶναι ἡ «ἐπιστημονική» ἐπάρκεια ὅλου αὐτοῦ τοῦ νεοεποχήτικου πλαδαροῦ ἐσμοῦ, ποῦ ἐπέπεσε, μὲ τὴν ἀσχετίλα του, πάνω στὰ παιδάκια μας;

Τί σύμπλεγμα συνοικιακό, ἐπιστημονικῆς μειονεξίας εἶναι κι αὐτό! Νὰ θέλουν, ὅλες αὐτὲς οἱ-αἱ ἀσχετίλες, νὰ δείξουν ντὲ καὶ καλά, πὼς ἀπὸ «ἐπιστήμη» σκίζουν… Καὶ δώστου «πίνακες» καὶ ξαναδώστου στατιστικές, στοῦ κασίδη τὸ κεφάλι! Ὅ,τι χρειάζεται, δηλαδὴ γιὰ νὰ σιχαθεῖ ὁριστικά, κάθε παιδί, καὶ σχολεῖο καὶ γράμματα καὶ ἀριθμούς! Καὶ Ἱστορία, φυσικά! Διότι, αὐτὴ εἶναι ἡ ὕπουλη κρυψιβουλία σας: τὰ παιδιά, νὰ σιχαθοῦν τὴν Ἱστορία τους! Νὰ τὸ ρίξουν στὰ ἀμερικάνικα «Ρόμποκοπ» καὶ νὰ γίνουν πειθήνια πιθηκίνια τῆς ἀμερικανικῆς «Νέας Τάξης». Ἄβουλα, ἀνδρείκελα, ἀνερμάτιστα. Νὰ παπαγαλίζουν διὰ τῆς παιδαγωγικῆς σας βίας, τὸ γελοῖο σας ἐξαγώγιμο «βελανίδι», τὰ παιδιά μας! Καί, ταυτοχρόνως, μὲ τὶς ὕπουλες, ἀνθελληνικές σας «παραλείψεις», κιβδηλεῖες, πλαστογραφίες, τὰ παιδιά μας νὰ ἀγνοοῦν τὸν Ἀθανάσιο Διάκο… «Παστά… 1,1 (ἑκατ. δρχ.) κατὰ τὸ 1858», ναί.

Διότι, πῶς ἀλλοιῶς; Εἶναι ἐπιστημονικῶς ἀπαραίτητα τὰ εἰσαγωγῆς παστά, γιὰ νὰ ὠριμάσουν «ἐπιστημονικά» καὶ ἐφ’ ὅρου ζωῆς, τὰ ἑλληνάκια παιδαρέλια τῶν δώδεκα ἐτῶν… Γιὰ νὰ γίνουν, ὅπως τὰ θέλει ἡ βλιτὰς ποὺ παριστάνει τὴν «Ἱστορία τῆς ΣΤ΄ Δημοτικοῦ»: ἀσυνάρτητα, ἀσπόνδυλα, ἀφασικὰ μαλάκια, ὅπως ἡ «ἐπιστημονική» ὕλη τῆς βλιτάδος. Ψόφια ἀμνοερίφια, «ἀπασχολήσιμα», ἀπὸ τοὺς Μπούς… Ἀπαγορεύεται ὅμως ὁ Διάκος! Ἔξω ὁ Ἀνδροῦτσος! Ἀπόβλητος ὁ ἐθελόθυτος μεγαλομάρτυς τοῦ Τρόπου μας ὁ Καραϊσκάκης! Ναὶ στὰ κουκούλια, ὄχι στὴν ἀργόσυρτη ἀντιστασιακὴ εὐγένεια τοῦ καθ’ ἡμᾶς Τρόπου! Κι ἀπὸ πάνω, ἡ βλιτὰς τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου νὰ βρίζει μὲ τὴν συνοικιακή της «παιδαγωγικὴ», τὰ Κόκκαλα τῶν Μικρασιατῶν Μαρτύρων μας καὶ τοὺς ζωντανούς, ἀκόμη ἀναπήρους Ἥρωες τοῦ Ἀλβανικοῦ Ἔπους… Σεφέρη, «ὅταν μπεῖ σὲ κίνηση ἡ βλακεία», παράγει ἐπιστημονικῶς τὴν «Ἱστορία τῆς ΣΤ΄ Δημοτικοῦ»; Ἤ, μήπως, ἡ βλακεία σὲ κίνηση, δὲν εἶναι παρὰ τὸ ἄλλο ὄνομα τῆς ἐθελοδουλείας;

*βλιτᾶς, βλιτομάμμας, κάτι σὰν τὸ βλίτο τῆς μαμᾶς του (μάμμης), κάτι σὰν τὸ ἀμαλδύνω, βλαδαρός-πλαδαρός… Ἀλλὰ αὐτά, δὲν εἶναι γιὰ τὴν ἐπιστημοσύνη τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου… ἀλλὰ γιὰ τὴν ὀντολογικῶς ἔνδον οὐσία του: κάτι σὰν τὴν μαμά-μάμμην, ὅταν κι αὐτὴ εἶναι βλίτον μεμαλθακισμένον.
**Βλέπε κατ’ ἀναλογίων, Γ. Σεφέρης, «Τρεῖς μέρες στὰ πετροκομμένα μοναστήρια τῆς Καππαδοκίας», Δοκιμὲς Β΄: «…συλλογίστηκα πὼς τὴν προδοσία θὰ τὴν ὀνόμαζα, σήμερα, ἀδιαφορία»

Αὐτὸ τὸ κείμενο εἶναι γραμμένο σὲ πολυτονικό. Διαβάστε τὴ μονοτονική του ἔκδοση.