Η σαββατοκυριάτικη εθνική πληγή της ασφάλτου
Θάνος Οικονομόπουλος, Επενδυτής 22/7/2001
"Σαν βγεις στον πηγαιμό..." να εύχεσαι να επιστρέψεις -- κάτι όχι απαραίτητα βέβαιο!
Ως "θέμα" δεν συγκινεί κανέναν πια (...). Συνηθίζουμε όλοι (...) με περίσσεια ευκολία να αποδίσουμε στο μεγαλύτερο ποσοστό τους τα καθημερινά, αλλά κυρίως τα σαββατοκυριακάτικα τροχαία ατυχήματα στις "συνθήκες" του οδικού δικτύου, της φωτοδότησης εθνικών και επαρχιακών δρόμων, της σήμαντης και της μη επαρκούς αστυνόμευσης. Και με αυτό το εύκολο "ανάθεμα" μάλλον ...βολευόμαστε, απαξάπαντες, παρά πραγματικά βρίσκουμε τις αιτίες για το απαράδεκτο φαινόμενο της εκατόμβης στον "Μολώχ" της ασφάλτου: σίγουρα μερίδιο ευθύνης έχουν τα οδικά δίκτυα και ο τρόπος χάραξης και κατασκευής τους, αλλά ένας σωστός οδηγός εναρμονίζει τον τρόπο και την ταχύτητα με την οποία κινείται ανάλογα με τις πραγματικές συνθήκες του δρόμου και της κυκλοφορίας. Αν το οδόστρωμα είναι ολισθηρό, μειώνεις την ταχύτητα του οχήματός σου, κρατάς μεγαλύτερες του κανονικού αποστάσεις από το προπορευόμενο όχημα, αποφεύγεις τα προσπεράσματα. Αν η φωτοδότηση είναι ελλειμματική, "παίζεις" συχνότερα με τα μεσαία και μεγάλα φώτα, παρατηρείς το δρόμο μπροστά για να δεις τα φώτα αντίθετα κινουμένου οχήματος και να προσαρμόσεις τη θέση του δικού σου ή να αποφύγεις προσπέρασμα.
Υπάρχουν τρόπου να μη ...σκοτωνόμαστε σαν τους ηλίθιους, και η γνώση ξεκινά κατ' αρχήν από τον τρόπο της εκπαίδευσής μας ως οδηγών, αλλά και από την επίγνωση ότι την "παρανομία" μας ( την οποία από τη μεγαλύτερη και πλέον επικίνδυνη, μέχρι την κατά την άποψή μας πλέον "ανώδυνη"...) θα την επισημάνουν τα αστυνομικά όργανα που εποπτεύουν την τροχαία κίνηση και θα μας επιβάλλουν ένα αυστηρότατο πρόστιμο, υπό την προυπόθεση φυσικά να υπάρχει αστυνόμευση. Αλλά ο κοινός παρονομαστής κάθε "μεθόδου" για ασφαλή και αναίμακτη κατά το δυνατόν μετακίνηση με αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες, σε κάθε περίπτωση, είναι η οδηγητική "συνείδηση" και νοοτροπία μας, ο βαθμός σεβασμού της κοινωνίας, κάτι βέβαια που ξεφεύγει από το επίπεδο της οδηγητικής συμπεριφοράς και, φευ, δεν χαρακτηρίζει τις ...ορδές των Νεοελλήνων του "τσαμπουκά", του "ξέρεις, ρε, ποιος είμαι εγώ;" και της διάθεσης πρόκλησης προς πάντα τρίτο, συνήθως ως διάθεση ...επιβεβαίωσης στον ίδιο μας τον εαυτό ότι είμαστε κάτι "άλλο" και όχι ένα απλό "μέλος" μιας κοινωνίας που διέπεται από κανόνες, υποχρεώσεις και επίγνωση οτι η ατομική μας ελευθερία φτάνει μέχι του σημείου που αρχίζει να ενοχλεί και να προκαλεί την ελευθερία του άλλου. (...)
Στην πραγματικότητα για ΟΛΑ (τα περισσότερα, τουλάχιστον) τραγικά δυστυχήματα φταίμε εμείς οι ίδιοι -- η νοοτροπία μας. Και "νόμοι" που να διαμορφώνουν ...λογική και νοοτροπία δεν υπάρχουν -- αυτό αν δεν το κατανοήσουμε και αν δεν αποφασίσουμε να αλλάξουμε μυαλά, λύση για να πάψουμε να σκοτωνόμαστε σαν τα κοτόπουλα δεν θα υπάρξει. Τα περισσότερα θανατηφόρα ατυχήματα στις πόλεις (και είναι ασυνήθιστα πολλά, βάσει των στατιστικών) οφείλονται στη "συνήθειά" μας να περνάμε τις διασταυρώσεις με κόκκινο και παραβιάζοντας την προτεραιότητα. Από ειδική μέτρηση που έγινε, διαπιστώθηκε ότι σε ΤΡΕΙΣ μόνο διασταυρώσεις της Αθήνας, σε διάστημα ΤΡΙΩΝ μόνο ωρών μιας συνηθισμένης "καθημερινής" ημέρας, σημειώθηκαν 1800 (!) παραβιάσεις του κόκκινου.(...)
Γιατί λοιπόν να "απορούμε" με τις σαββατοκυριακάτικες αλλά και τις καθημερινές εκατόμβες θυμάτων στα τροχαία ατυχήματα, που σκοτώνουν κάθε χρόνο 3000 Έλληνες ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ, μία ολόκληρη κωμόπολη δηλαδή;
Η μόνη "λύση" είναι να θεσπιστούν δρακόντειες ποινές για κάθε (και την "ελαφρότερη"!) τροχαία παράβαση, τόσο σκληρές (μέχρι και κατάσχεση οχημάτων), που κυριολεκτικά να "τσούζουν" τον "τσαμπουκαλή" Νεοέλληνα, μέχρι να κατορθώσουμε να περάσουμε στου καθενός ατομικά, αλλά και το "κοινό" σε όλους μας υποσυνείδητο ότι τα αυτοκίνητα είναι μέσα μεταφοράς και όχι "όπλα" αυτοκτονίας και δολοφονίας.