Αντίβαρο - Τρομολαγνική κοινωνία εφάμιλλη των καλυτέρων Ευρωπαικών

Ο κουρνιαχτός των «πτώσεων από τα σύννεφα» δεν λέει ακόμη να κατακαθίσει, ενώ ελάχιστα μας απασχολεί το τι θα αποθέσει τελικά ως πούδρα στα καλοζωισμένα οπίσθια της νεοελληνικής παρακμής.
Την εξάλειψη του απεχθούς φαινομένου της τρομοκρατίας, θα απαντήσει ο καλόπιστος αναγνώστης.
Όμως παράλληλα -ίσως και εξ’ αιτίας- ολοκληρώνονται κρίσιμες αλλά ανεπίγνωστες αλλαγές στην ιεράρχιση των προτεραιοτήτων και αναγκών της κοινωνίας μας. Στην νοοτροπία μας. Στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την ανθρώπινη ύπαρξη, συνύπαρξη και πράξη;
Τι υπαινίσσονται άλλωστε οι αμύντορες της κοινωνικής ευταξίας, αναφερόμενοι στην μεταστροφή του «κλίματος», που επέτρεψε την εξάρθρωση της τρομοκρατίας;
Οι φωνές που αντιτίθεντο στην ενίσχυση των μηχανισμών καταστολής, βρίσκονται πλέον σε υποχώρηση. Όσοι επιμένουν να μην θεωρούν αυτονόητη την απουσία ενόρκων, ή την βάναυση καταπάτηση του τεκμηρίου αθωότητας ή την αδιαμφισβήτητη αποδοχή των ανακοινώσεων των διωκτικών αρχών ή την δημόσια διαπόμπευση των φερομένων ως τρομοκρατών, καταδικάζονται σε μια ιδιότυπη -ενδεχομένως και ύποπτη- μειοψηφική γραφικότητα.
Κάθε προσπάθεια επανιεράρχισης των προτεραιοτήτων του βίου, καταγγελίας της παγκοσμιοποιητικής αμερικανικής τρομοκρατίας ή της τρομοκρατικής καθημερινότητας του πολίτη στον αυτοκινητόδρομο, στο ΙΚΑ, στο νοσοκομείο, στην όποια επαφή με την διεφθαρμένη δημοσιουπαλληλία,   συνθλίβεται μεταξύ της καταδικης της σε σιωπή και της καταγγελίας της ως λογικής συμψηφισμού.
Η κοινωνική ισχύς των διωκτικών αρχών, είναι τέτοια ώστε έχει οριστικά λυθεί η αντιγόνεια τραγωδία, η σύγκρουση μεταξύ ανθρωπίνων και θεϊκών νόμων. Αναντίρητη η αποδοχή της μητέρας που χωρίς δισταγμό «καρφώνει» στις αρχές τον πατέρα του παιδιού της.
Η εμπλοκή ξένων μυστικών υπηρεσιών τυγχάνει της εν λευκώ εξουσιοδότησης της ελληνικής πολιτείας και η πλανητική τρομοκρατική υστερία επενδύει στο εν ελλάδι υποκατάστημα της.
Οι παγιωμένες στην συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες της αριστεράς, ο ανθρωπισμός, ο πατριωτισμός, η αλληλεγγύη και η θυσιαστική αυταπάρνηση των μελών της, συρρικνώνονται μεταξύ μίας βολεμένης «σοσιαλιστικής» ολιγαρχίας και μιας αιμοδιψούς, ανόητης, ερωτίλου, χαρτοπαίζουσας και εγκληματικής επαναστατικής εκδοχής της. Η λέξη επανάσταση, μέχρι πρότινος ζωοποιό κίνητρο κάθε νέου, καθίσταται προσδιοριστικό διαφημίσεων αδυνατίσματος ή συνώνυμο της ποινικής εγκληματικότητας.
Η απόγνωση και η απελπισία του πολιτικά παρανόμου, η κοινωνική αδικία ως εκτροφείο της πολιτικής εγκληματικότητας, αποσύρθηκαν από το λεξιλόγιο των νεοσυντηρητικών ζηλωτών της τάξης και ασφάλειας.
Η εκσυγχρονισμένη ελλαδική κοινωνία «ασφαλίζεται», όχι με την πληροφορία που φέρει πληρότητα, αλλά με την δυτικότροποπη in-form-ation, αναζητώντας σιγουριά στην απρόσωπη φόρμα. Αδιαφορώντας για την τραγωδία των ανθρωπίνων υπάρξεων.
Όταν ο Δ. Σαββόπουλος τραγουδούσε το «Ζειμπέκικο για τον Νίκο», αναδεικνύοντας την πολιτική διάσταση ενός κατ’ εξοχήν ποινικού εγκλήματος του Ν. Κοεμτζή, δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι όταν ο ίδιος θα ήταν πρώτος εθελοντής των «ολυμπιακών» αγώνων, ένα κατ’ εξοχήν πολιτικό έγκλημα θα μετονομαζόταν ποινικό και ο ίδιος θα ήταν αδύνατο πλέον να το τραγουδήσει.
Ο τόπος αυτός, θεωρεί επικίνδυνο πλέον να «βγάλει τα τραπεζάκια του έξω», ενώ τρομοκράτες και τρομολάγνοι επιχαίρουν για τον εξευρωπαισμό.