Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑΣ

 

του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση

Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

 

1. Παρ’ ολίγον κατηγορούμενοι

Το θέμα του πάπα απασχολεί τα πιστά και συνειδητά μέλη της Εκκλησίας εδώ και πολύ καιρό. Κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα φθάναμε σ’ αυτό το σημείο. Αγωνιούσαμε και ανησυχούσαμε, για την άμβλυνση του ορθόδοξου αισθητηρίου, για την έντεχνη μέσω του Οικουμενισμού άλωση εκ των ένδον και αιχμαλωσία μας. Οι Θεολογικές Σχολές, με ελάχιστες και επαινετές εξαιρέσεις, εκτρέφουν και παράγουν οικουμενίζοντες θεολόγους και κληρικούς. Αν κατά θεία ρύθμιση δεν είχαν επισυμβεί τις τελευταίες δεκαετίες η αναγέννηση των πατερικών σπουδών και η άνθηση του Μοναχισμού θα είχε ήδη πραγματοποιηθεί, χωρίς αντίσταση και αντίδραση, η πλήρης ενσωμάτωσή μας στη Δύση, θα είχαμε φραγκέψει και ως προς τη θρησκεία, και ως προς την πίστη.

Δεν είναι γι’ αυτό δύσκολο να εξηγήσει κανείς τη στάση της πλειοψηφίας των ιεραρχών απέναντι στο θέμα της επισκέψεως του πάπα, που απασχόλησε ανάμεσα σε άλλα την τελευταία συνέλευση της Ιεραρχίας, μεσούντος του Οκτωβρίου. Η κατάσταση μάλιστα αυτή θα χειροτερεύει, όσο θα αποχωρούν οι παλαιοί ιεράρχες και θα αναδεικνύονται νέοι με οικουμενιστική και εκκοσμικευμένη νοοτροπία, καρπόν της οικουμενίζουσας και αιρετίζουσας θεολογίας και εκκλησιολογίας. Η τωρινή σύνθεση της Ιεραρχίας απέτρεψε την επιθυμία και πρόταση μερικών Ιεραρχών να κληθούν και να απολογηθούν οι δύο πρωτοπρεσβύτεροι καθηγητές των δύο Θεολογικών Σχολών, οι οποίοι, σταθεροί στην παράδοση, αγωνίστηκαν, όσο μπορούσαν, να πείσουν τον αρχιεπίσκοπο και την Διαρκή Ιερά Σύνοδο να μη μετάσχει η Εκκλησία στην υποδοχή του πάπα, γιατί αυτό θα αποτελούσε κατάλυση και παράβαση της διδασκαλίας του Ευαγγελίου και των ιερών κανόνων.

 

2. Οι επίσκοποι διάδοχοι όχι μόνο των θρόνων αλλά και των τρόπων

Ευχαριστούμε θερμά όσους αρχιερείς κατανοούν και συμμερίζονται τους αγώνες μας γράφοντας μάλιστα σε επιστολές τους ότι ενισχύονται πνευματικά, διότι στις μέρες μας υπάρχουν ακόμη φύλακες της πίστεώς μας και άνθρωποι έτοιμοι να θυσιαστούν υπέρ αυτής. Λυπούμαστε μόνον, γιατί πρώτοι ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους, φύλακες άγρυπνοι της Ορθοδόξου πίστεως με πνεύμα θυσίας, έπρεπε να είναι εξ ορισμού, ex officio, εκ θείας εντολής και εκ καθήκοντος, όχι δύο και τρεις επίσκοποι μεταξύ των ογδόντα, αλλά αντίστροφα ογδόντα στους ογδόντα και εμείς να τους ακολουθούμε.

Είναι δυνατόν να εννοηθεί επίσκοπος, που αρνείται ή που αδιαφορεί να υποστηρίξει και να στηρίξει την Ορθόδοξη πίστη και παράδοση, να σκέπτεται και να ενεργεί διαφορετικά, ως προς τους αιρετικούς, από τους Αποστόλους και τους Αγίους Πατέρες; Το γράφουμε, για μια ακόμη φορά η αποστολική διαδοχή και η νομιμοποίηση ενός επισκόπου δεν διασφαλίζονται μόνον από την κανονικότητα και χρονική συνέχεια της ιεροσύνης, αλλά από τη συνέχιση της αλήθειας και της παραδόσεως. Οι άγιοι ιεράρχες εξυμνούνται και τιμώνται όχι μόνον ως διάδοχοι των θρόνων, αλλά και ως διάδοχοι των τρόπων. Δυστυχώς, πολλοί από τους αρχιερείς επαναπαύονται στη δόξα και στις ανέσεις των θρόνων και αδιαφορούν, για τη μίμηση των τρόπων, της συμπεριφοράς των Αποστόλων και των Αγίων».

 

3. Να μας καλέσει η Σύνοδος να δώσουμε εξηγήσεις

Θα θέλαμε γι’ αυτό πολύ να μας καλέσει η Ιεραρχία ή η Διαρκής Ιερά Σύνοδος να δώσουμε λόγο, για τη στάση μας, να συζητήσουμε ακόμη και δημοσίως, για τα δύο βασικά θεολογικά θέματα, που προέκυψαν από την επίσκεψη του πάπα και έγιναν αντικείμενο ζωηρών συζητήσεων και αντιπαραθέσεων. Για το αν δηλαδή ο Παπισμός είναι αίρεση και ως εκ τούτου είναι άκυρα και ανυπόστατα τα μυστήριά τους και δεύτερον, για το ποια πρέπει να είναι η στάση των πιστών, πολύ περισσότερο των ποιμένων, απέναντι των αιρετικών. Είναι δυνατόν να σιωπά, να αρνείται να πάρει θέση η Ιεραρχία απέναντι στα βασικά αυτά θέματα πίστεως, που είναι λελυμένα και αποσαφηνισμένα πολυμερώς και πολυτρόπως, από την διδασκαλία Πατέρων και Συνόδων.

Απευθύνθηκαν πολλοί πιστοί και μάλιστα νέοι, και ζήτησαν να έχουν απάντηση επίσημη από την Εκκλησία, περί του αν ο Παπισμός είναι Εκκλησία ή αίρεση. Και απάντηση δεν πήραν, αλλά μόνον υπεκφυγή στη θέση ότι είναι δύσκολο θέμα και δεν έχει ακόμη επιλυθεί από την Εκκλησία. Καλά, ποιοι είναι Εκκλησία; Οι σήμερα μόνον ζώντες επίσκοποι και θεολόγοι ή και η θριαμβεύουσα Εκκλησία των Αγίων; Αν δε μένει καιρός σε πολλούς πολυπραγμονούντες ή ραθυμούντες να μελετήσουν και να ερευνήσουν τη ζωή και τη διδασκαλία των Αγίων, ας ρωτήσουν και ας μάθουν από τους ειδότες και αγρυπνούντες.

 

4. Ο Παπισμός δεν είναι εκκλησία. Είναι αίρεση.

Δεν είναι πάντως ούτε μόνον ο Άγιος Νικόδημος, ούτε μόνον ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός οι διδάσκοντες πως ο Παπισμός είναι αίρεση. Λυπάται κανείς, όταν ακούει αρχιερείς να υποτιμούν όσα λέγει ο Άγιος Νικόλαος, για τους Λατίνους και να ισχυρίζονται ότι ο Άγιος Νικόδημος δεν είναι η Εκκλησία. Ασφαλώς ένας άγιος μόνος δεν αποτελεί κριτήριο και κανόνα, αλλά η συμφωνία των Αγίων, η Consensus Patrum. Εκτός όμως του ότι ο Άγιος Νικόδημος ακολουθεί πάντοτε τους Άγιους Πατέρες στο συγκεκριμένο θέμα περί του ότι οι Λατίνοι είναι αιρετικοί, υπάρχει τέτοιας εκτάσεως συμφωνία ανά τους αιώνες, από την εποχή του Μ. Φωτίου, και τόσα πολλά κείμενα, ώστε να απορεί κανείς πώς υπάρχουν επίσκοποι ισχυριζόμενοι και μάλιστα πώς τολμά, η επίσημη, η διοικούσα Εκκλησία να αποφαίνεται ότι δεν έχει επιλυθεί το θέμα. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα: ή αμάθεια και άγνοια ή συνεσκιασμένη παποφιλία και παποδουλεία. Μπορούν να υποδείξουν έναν Άγιο, που να διδάσκει ότι ο Παπισμός δεν είναι αίρεση, αλλά εκκλησία, ώστε το πράγμα να καθίσταται αμφιλεγόμενο, θεολογούμενο;

Τόλμησε, όπως πληροφορηθήκαμε να θέσει τα θέματα αυτά στην Ιεραρχία επίσκοπος με άριστη θεολογική συγκρότηση και μάλιστα ησυχαστική. Και όχι μόνο δε βρήκε τη δέουσα ανταπόκριση, αλλά εισέπραξε από άλλον αρχιερέα την ερώτηση – ένσταση: «Καλά με τη θεολογία θα ασχολούμαστε εδώ μέσα;». Πού αλλού, αν όχι σε σύνοδο επισκόπων, θα αναπτύσσονται και θα επιλύονται θεολογικά θέματα και προβλήματα; Σύνοδοι επισκόπων με μακρές συζητήσεις διασάφησαν και διαμόρφωσαν τα δόγματα της πίστεως, θεολόγησαν, χριστολόγησαν και εικονολόγησαν, αποκρούοντας τις τριαδολογικές, χριστολογικές, εικονομαχικές και άλλες αιρέσεις.  Το πλήθος των Αγίων Πατέρων μας παρέδωσε το μυστήριο της Θεολογίας. Δεν έχει καμιά σχέση με τις συνόδους των Πατέρων εκείνη η σύνοδος, που δεν ξέρει ή αδιαφορεί ή αποφεύγει σκόπιμα να θεολογήσει και να οριοθετήσει τη θέση της Εκκλησίας απέναντι των αιρετικών.

 

5. Έθαψαν το θέμα του πάπα και επιβάλλουν ποινές, για να σιωπήσουμε

Το ευσεβές πλήρωμα της Εκκλησίας, που συζήτησε και συζητά και θα εξακολουθήσει να συζητά, για τον Παπισμό αποδεικνύεται άξιο των Πατέρων, αναβιώνει πατερικές εποχές, κατά τις οποίες τα θέματα της πίστεως ήταν θέματα καθημερινής ζωής. Συζητά και αγωνιά για τους θησαυρούς των Πατέρων, για την κληρονομιά του, για την εξασφάλιση της σωτηρίας του. ζει και κινείται μέσα στη συνεχιζόμενη πάλη αληθείας και πλάνης, ορθοδοξίας και αιρέσεως. Βλέπει τους φύλακες να νυστάζουν, τους ποιμένες να αδιαφορούν μπροστά στους λύκους, να μετακινούνται και να καταστρέφονται τα όρια, που θέσανε οι Άγιοι Πατέρες. Ήταν μεγάλη μοναδική ευκαιρία, για την Ιεραρχία να συμφωνήσει μ’ αυτήν τη διαχρονική συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας και να την εκφράσει. Αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων, εκτός μερικών εξαιρέσεων. δε συντάχθηκε με τους Αγίους Πατέρες. Ένιψε τας χείρας, όπως ο Πόντιος Πιλάτος και άφησε την Ορθόδοξη Πίστη σε χέρια νέων σταυρωτών. Έπραξε όχι τα θεάρεστα, αλλά τα ευάρεστα. Έρριψε βαριά πλάκα και έθαψε το θέμα του πάπα, συνιστώντας σε όλους σιωπή. Έβαλε και κουστωδία να φυλάσσει, μήπως βρεθούν μερικοί τολμηροί και αναστήσουν το θέμα και συναναστήσουν την Ορθοδοξία. Ήδη η Αρχιεπισκοπή Αθηνών, για εκφοβισμό, διενεργεί ανακρίσεις και στέλνει σε συνοδικό δικαστήριο πολύτεκνο αγωνιστή ιερέα, γιατί μίλησε εναντίον της επισκέψεως του πάπα. Και σε άλλες μητροπόλεις έχουν επιβληθεί ποινές σε αγωνιστές ιερείς και μοναχούς. Όσοι σιωπούν και συνιστούν να σιωπήσουμε και εμείς, λησμονούν τη δύναμη του Αναστάντος. Θέλουν νεκρή, αδύναμη την Ορθοδοξία. Αλλά και αν εμείς σιωπήσουμε, οι λίθοι κεκράξονται. Θα φωνάξουν τα αγιασμένα χώματα από τα αίματα και τις θυσίες, από τους ασκητικούς αγώνες, των μαρτύρων και των οσίων, που αγωνίσθηκαν εναντίον των αιρετικών, θα κραυγάσουν οι εικόνες των αγίων από τα τέμπλα και τα εικονοστάσια, θα τρυπούν τα αυτιά και τις καρδιές οι ύμνοι των λειτουργικών βιβλίων, που εξυμνούν τους αγίους.

 


www.antibaro.gr