|
Ἁγιογραφία, Χριστούγεννα
Ἀνδρέας Φαρμάκης
Ἀντίβαρο, Δεκέμβριος 2006
Πῶς νὰ γράψη κανεὶς γιὰ τὴν ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ ;
Ὅταν ὁ ἀγαπητὸς κ. Ἀνδρέας Σταλίδης μοῦ ἐζήτησε τὴν ἁγιογραφία
ποῦ συνοδεύει τὴν θεματικὴ ἀνανέωση τοῦ περιοδικοῦ μας,
τρέχοντος μηνὸς Δεκεμβρίου, βρέθηκα σὲ μία μεγάλη
ἀπορία. Τί νὰ γράψω ; Τί νὰ γράψω ποὺ νὰ μιλάει σήμερα,
στὸν μοναχικὸ ἄνθρωπο τῆς μετανεωτερικῆς σκοτεινῆς ἐποχῆς μας,
τὸν ἔρημο καὶ περιορισμένο στὸ στενὸ φέρετρο
τῶν «ἀτομικῶν δικαιωμάτων» καὶ τῆς νεοταξικῆς
ἀνθρωπολογίας ; Ἐσίγησαν οἱ ἀρχαῖες ἱστορίες. Τὰ σύμβολά τους
καταρρακώθηκαν, ἔμειναν ἀνεξήγητοι γρίφοι. Καὶ ἡ φάτνη
τοῦ μυστηρίου τῆς ἐνανθρωπίσεως τοῦ Θεοῦ, μεταμορφώθηκε
σ΄ἕνα φρικτὸ σπήλαιο, φιαγμένο ἀπὸ
φελιζόλ, νὰ στολίζη τὶς κεντρικὲς πλατεῖες τῶν δήμων.
Ἄνοιξα βιβλία καὶ ξαναδιάβασα, φιλοσοφικὲς καὶ θεολογικὲς
πραγματεῖες, σχετικὲς μὲ τὴν γέννησι τοῦ Κυρίου,
τὸ νόημα τῆς ἐνανθρωπίσεως, τὴν σημασία τοῦ γεγονότος γιὰ
τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν ἐπὶ τῆς γῆς ἱστορία του. Κι ἀκόμα,
διάβασα ἕνα σωρὸ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ σήμερα εἶναι τόσο
τῆς μόδας, μαγικὲς ἱστορίες γενικῆς χρήσεως,
ποῦ ἀποκλείουν τὸν Χριστὸ καὶ ἀφήνουν μόνο τὴν
Φάτνη καὶ τὰ ἄλογα, γιὰ νὰ μᾶς μιλήσουν
ὑποκριτικὰ γιὰ τὴν γενική, ἀφηρημένη ἀγάπη πρὸς τὰ
ζῶα, τὴν ὡραιότητα τῆς μετρημένης κατανάλωσης καὶ τὰ
λοιπὰ φληναφήματα τῆς νέας ἐποχῆς.
Ζῶ στὸ σκοτάδι, ὅπως οἱ περισσότεροι , ἕνας μηχανικὸς
ἄνθρωπος, μονάχος κι ἀπελπισμένος. Ἂν καὶ γνωρίζω,
νοώθω, αἰσθάνομαι τὰ σπουδαία καὶ τὰ μεγάλα, δὲν
μὲ γεμίζουν. Δὲν ἀποζητῶ τὰ νοήματα καὶ τὶς σημασίες,
καὶ τὶς βαθυστόχαστες ἀναλύσεις τῶν ἱστορικῶν
γεγονότων. Γιτὶ κανένα βάρος δὲν προσθέτουν αὐτὰ
στὸ φτερὸ τῆς ζωῆς μου. Τὸ μόνο ποὺ ζητῶ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, τὸ πρόσωπο
Του. Ζητῶ τὴν παρουσία Του στὴν ζωή μου. Ζητῶ
νὰ γεμίσω Χριστό, νὰ γίνη ὁ Χριστὸς τὸ νόημα καὶ
ἡ σημασία.
Ζητῶ νὰ πλησιάσω τὴν φάτνη, σὰν ὁ τελευταῖος
βισκός, νὰ προσκυνήσω τὸν Κύριο καὶ μαζί του
νὰ Ἀναστηθῶ.
|
