«…οὐ τοῖς ἄρχειν μέμφομαι, ἀλλὰ τοῖς ὑπακούειν…» ἄλλως ἡ σκοπιανὴ καὶ ἡ ἀθηναϊκὴ Μακεδονία

Κώστας Ζουράρις
εἰδικὸς σύμβουλος τῆς «Μακεδονίας» καὶ τινῶν ἀκόμη

Ἀντίβαρο, Νοέμβριος 2007

Ὁ πρωθυπουργὸς τῶν Σκοπίων, ὁ Νίκολα Γκρουέφσκι, τὴν πρώτη Νοεμβρίου 2007, στὶς ξανὰ «διαπραγματεύσεις», μὲ τὴν ἑξῆς διάθεση καὶ δέσμευση: «Εἶναι δικαίωμα, ὑποχρέωση καὶ δέσμευση τῆς κυβέρνησης, ἀλλὰ καὶ δική μου, ὡς πρωθυπουργοῦ τῆς χώρας, νὰ ἀγωνιστοῦμε γιὰ τὴν διαφύλαξη τῆς συνταγματικῆς μας ὀνομασίας «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας»(!), ὀνομασία ποὺ ἐπιθυμεῖ ὁλόκληρος ὁ λαός»! Ὁ ἀθηναϊκὸς πρωθυπουργός, πηγαίνει ὑποχωρώντας: λέει καὶ ξαναλέει, αὐστηρός, ὅτι καλεῖ τοὺς Σκοπιανοὺς κλεφταπατεῶνες, σὲ μιὰ «ἀμοιβαία ἀποδεκτὴ ὀνομασία», ἀλλοιῶς ἡ ἀθηναϊκὴ δημοκρατία θὰ φανεῖ πολὺ αὐστηρή. Θὰ καταργήσει, λέει, τὴν ἀποκλειστικὴ ὀνομασία τῶν Μακεδόνων γιὰ τοὺς Τημενύδες Ἕλληνες, ἀπογόνους τοῦ Ἡρακλῆ, καὶ θὰ τὴν μοιραστεῖ μὲ τοὺς Σλάβους χαφιεδομαφιόζους τῆς τιτοϊκῆς νομενκλατούρας. Ὁ ἀθηναϊκὸς πρωθυπουργός, ὅμως ἔχει «δέσμευση» ἀλλὰ καὶ δέσμευση νὰ τηρήσει τὴν ὑπὸ τὸν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ, συμφωνία ὅλων τῶν ἐν Ἑλλάδι ἀρχηγῶν τῆς Βουλῆς, γιὰ τὴν ὅλη Μακεδονία: «οὔτε τὸ ὄνομα «Μακεδονία», οὔτε παράγωγό του, σὲ ἐνδεχόμενο σύνθετο ὄνομα γιὰ τὸ σκοπιανὸ κλεψιμέηκο… Κι ὅμως, ὁ ἀθηναϊκός, σημερινὸς πρωθυπουργός, δὲν ξεκινᾶ νὰ πάει στὴν ξανὰ διαπραγμάτευση, ξεκινώντας ἀπὸ τὴν «δέσμευση» ὅλων τῶν ἀρχηγῶν, τὴν ὑπὸ τὴν αἰγῖδα τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ. Ξεκινᾶ, ἔχοντας κιόλας ὑποχωρήσει! Κι ἔχοντας ἤδη παραχωρήσει, στὸν Σκοπιανό, τὴν δική του, ἑλληνικὴ «δέσμευση», αὐτὴν «ποὺ ἐπιθυμεῖ ὁλόκληρος ὁ λαός»: ὁ Ἑλληνικός!

Ἐνῶ ὁ Σκοπιανὸς ξεκινᾶ τὴν ἐκ νέου κλοπή, χωρὶς νὰ παραχωρήσει στὴν «διαπραγμάτευση», καμμιὰ δική του «δέσμευση» πρὸς τὸν ἀλβανοσκοπιανὸ λαό του. (Καὶ μόνον πρὸς αὐτόν, διότι οἱ Ἀλβανοί, προσωρινοὶ ὑπήκοοί του, θὰ ἀποσχισθοῦν συντόμως καὶ θὰ πᾶνε μὲ τοὺς ἄλλους Ἀλβανούς). Ἄρα; Ἄρα, πρῶτον: ποιός ἔδωσε τὸ δικαίωμα στὸν σημερινὸ ἀθηναϊκὸ πρωθυπουργό, νὰ παραβιάσει τὴν κοινὴ δέσμευση ὅλου τοῦ ἑλληνικοῦ κομματικοῦ συστήματος; Ἄρα, δεύτερον: «Μέμφομαι», διατυπώνει ἀμείλικτος ὁ Θουκυδίδης, στὴν θεωρία του γιὰ τὴν συνύπαρξη μεταξὺ συστημάτων ἰσχύος. Καὶ βεβαίως δὲν μέμφομαι τοὺς Σκοπιανοὺς κλεπταπατεῶνες, ποὺ θέλουν νὰ γίνουν ἀρχηγικὰ ἀφεντικὰ τῆς Μακεδονίας: «οὐ τοῖς ἄρχειν βουλομένοι μέμφομαι»!

Ναί, βούληση γιὰ ἄρχειν ἐπιδεικνύουν οἱ Σκοπιανοὶ Σλάβοι. Στρογγυλοκάθονται πάνω στὴν κλοπιμαία τους «δέσμευση» καὶ μᾶς λοιδοροῦν, ἀπειλοῦν, κλέπτουν, μᾶς καταργοῦν! Καὶ ἡ ἀθηναϊκὴ δημοκρατία, ξεπουλάει τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας καὶ τὴν ἐκ τούτου ἐκκινοῦσα δέσμευσή της. Ἀλλά, μὲ αὐστηρότητα στὴν ἐνδοτικότητα καὶ τὴν ὑποχώρηση καὶ τὴν ὑποτέλειά της: ἡ ἀθηναϊκὴ ὀλιγαρχία τῶν ἐντελῶς ὀλίγων, ἡ ὁποία ἀποικιοκρατεῖ τὴν Μακεδονία… Ἄρα; Ἄρα, κατὰ τὴν θεωρία τῶν διεθνῶν σχέσεων τοῦ Θουκυδίδου, «…μέμφομαι τοῖς ὑπακούειν ἑτοιμοτέροις…» (Θουκυδίδης Δ61,5). Ἕτοιμη καὶ ἑτοιμότερη, «κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα», ὅπως πάντα ἡ ἀθηναϊκὴ κομματικὴ χωματερή, γιὰ τὸ ὑπακούειν! «Ὑπακούειν», ἡ ἀθηναϊκὴ ἐπαρχία τῆς ἀμερικανικῆς βομβαρδιστικῆς, «εἰρηνευτικῆς» pax, «ὑπακούειν» στὰ πάντα… Ἀκόμη καὶ στὰ σκοπιανὰ ρινίσματα… «Μέμφομαι τοῖς ὑπακούειν ἑτοιμοτέροις…»: πάντα ἕτοιμοι γιὰ τὸ σκυμμένο ὑπακούειν, ἐκεῖ, στὴν ἀθηναϊκὴ ὀλιγαρχία, τῶν ὀλίγον Ἑλλήνων, ἀλλὰ ἐκλεκτῶν ὀθνείων…

Τὸ μάθημα λοιπόν, μᾶς τὸ ξαναδίνουν οἱ θουκυδίδειοι σκοπιανοὶ κλεπταπατεῶνες: σὲ ὁποιαδήποτε διαπραγμάτευση, χωρὶς καμμία ἐναρκτήρια, προκαταρκτικὴ ὑποχώρηση! Πηγαίνεις γιὰ νὰ ἄρχεις, ἄρχοντας! Πηγαίνεις μὲ βούληση γιὰ τὸ ἄρχειν! Ἔτσι ἀκριβῶς, ὅπως στὸ Δ61,5, ὅπως «τοῖς ἄρχειν βουλομένοις». Ἄρχων. Ὄχι συνοικιακὴ ἀθηναϊκὴ χωματερὴ τοῦ «ὑπακούειν» στὸν Νίμιτς… Ἀλλὰ «ὑπακούειν» στὴν «Μακεδονία ξακουστή, τοῦ Ἀλεξάνδρου ἡ χώρα». Κι ὄχι ἀθηνοδουλοπρεπῶς, στοῦ Ἀλεξάνδρου τὸ σκοπιανὸ ἀεροδρόμιο… Ἄρα; Ἄρα, γιατί νὰ σὲ σέβεται ὁ συνομιλητής σου, ἔστω κι ὁ ρακένδυτος Σκοπιανός, ὅταν ἐσύ, πρὶν συνομιλήσεις, ἔχεις ἤδη ξεβρακωθεῖ, μὲ «αὐστηρότητα», γιὰ μιὰ «ἐπαφὴ ἀμοιβαία ἀποδεκτή»;

Ἄρα, τί θὰ συμβεῖ στὶς ξανὰ συνομιλίες, ποὺ ἀρχίζουν τὴν 1η Νοεμβρίου ἐνεστῶτος ἔτους; Τί; Αὐτό, ποὺ συμβαίνει τὰ τελευταῖα δύο ἑκατομμύρια χρόνια, ἀπὸ τότε ποὺ ἐμφανίστηκαν ὡς κράτος-ἰσχύς, ὁ οὐρανοπίθηκος ὁ Μακεδονικὸς κι ὁ καρνάβαλος ὁ ἀθηναϊκός: θὰ συμβεῖ, ξανά, τὸ θουκυδίδειον Δ61,5, δηλαδή:

Μάθανε πὼς βατευόμαστε, πλακώσανε κι οἱ Σκοπιανοί…
ἄλλως
«πέφυκε τὸ ἀνθρώπειον διὰ παντὸς ἄρχειν τοῦ εἴκοντος…»

Ἔτσι βέβαια καὶ ἀναπότρεπτα: «πέφυκε»… ἔτσι φύεται, ἔχει φυτρώσει ἐκ φύσεως τὸ ἀνθρώπειον καὶ ὡς κράτος καὶ ὡς ἰδιώτης: διὰ παντός, στὸν αἰῶνα τὸν ἅπαντα, εἶναι τὸ φυσικὸ τῶν ἀνθρώπων νὰ ἄρχουν καὶ νὰ κάθονται στὸν σβέρκο «τοῦ εἴκοντος», τοῦ ὑποχωρητικοῦ, τοῦ ἐνδοτικοῦ. Καί, ἐντελῶς πάλι φυσικά, «τοὺς Σκοπιανοὺς ταῦτα πλεονεκτεῖν τε καὶ προνοῆσθαι πολλὴ ξυγγνώμη…». Ναί, καὶ γιὰ τοὺς Σκοπιανούς, ποὺ ἔτσι πλεονεκτοῦν καὶ προνοοῦν γιὰ τὴν στάση τους («δέσμευση») στὴν διαπραγμάτευση, ναί, ἐκτίμηση πολλή, γιὰ ὅλη αὐτήν τους τὴν γνώμη καὶ σύνεση. Ἀλλά, γιὰ τὴν ἀθηναϊκὴ ὀλιγαρχία, ποὺ πηγαίνει στὴν διαπραγμάτευση, ἤδη βατευομένη, ὀχευομένη ἐκ προοιμίου, ἔχουσα ὑποχωρήσει πρὶν ἀπὸ τὴν διαπραγμάτευση; Καὶ ποὺ ψελλίζει παρλαπίπες τῆς καρπαζιᾶς, γιὰ «ὄνομα ἀμοιβαῖα ἀποδεκτό», καὶ «κόκκινη γραμμὴ» ξεφτίλας, πέραν τῆς ὁποίας, θὰ ἐπακολουθήσει κι ἄλλη «κόκκινη γραμμή», πιὸ κάτω κι ἀπὸ τὴν ξεφτίλα; Πιό κάτω κι ἀπὸ τὰ Τέμπη; Πιό κάτω κι ἀπ’ τὸν Γκρουέφσκι;

Ποιό θὰ εἶναι, γιὰ μᾶς τοὺς Τημενίδες-Ἡρακλεῖς Μακεδόνες, τὸ ἑπόμενο, ἐπερχόμενο «ἐπιὸν» τοῦ ἐνδοτισμοῦ καὶ τῆς ξεφτίλας; Ὁ Μακεδονικὸς χαλβᾶς, ἴσως, ποὺ θὰ ἀπαγορεύεται ἐκτὸς ἑλληνικῶν συνόρων νὰ λέγεται «μακεδονικὸς-χαλβᾶς», ἐπειδὴ οἱ ἀθηναϊκοὶ χαλβάδες, ἔχουν τὸ «ὑπακούειν» ὡς προδόρπιον, δόρπον καὶ ἐπιδόρπιον γιὰ τὴν μάσα τῆς ἀμερικανικῆς pax-ἀφεντιᾶς;
Εἶναι ξανὰ ὁλοφάνερο, πὼς ἐκείνη, ἡ δῆθεν «ἐνδιάμεση συμφωνία», τὴν ὁποία καταξέσκισαν οἱ Σκοπιανοὶ κλεπταπατεῶνες, δὲν ἦταν παρὰ μιὰ «ἐπτοημένη» ἀγυρτεία τῆς ἀθηναϊκῆς ὀλιγαρχίας, γιὰ νὰ κερδίσει χρόνο στὸν κατήφορο τῆς ἀσταμάτητης ὀσφυοκαμψίας της. Οἱ Σκοπιανοὶ τιτομαφιόζοι χρησιμοποίησαν τὴν «ἐνδιάμεση», ὥστε νὰ προωθήσουν «ἐνδιάμεση» καὶ -κατ’ αὐτούς- ὁριστικὴ ὑπεροχὴ ἔναντί μας, παραβιάζοντας συστηματικῶς τὰ πάντα, αὐτῆς τῆς δῆθεν «ἐνδιάμεσης συμφωνίας». Καὶ ἐπὶ δεκαπέντε χρόνια ὁ ἀθηναϊκὸς χαλβᾶς χαλβάδιαζε τὴν μία μετὰ τὴν ἄλλη καρπαζιά, ποὺ μᾶς ἔριχνε ἡ ἀνύπαρκτη σκοπιανὴ μαφιονομενκλατούρα πρώην σοβιετικῆς δημοκρατίας!!! Οἱ δὲ δικοί μας, ἀθηναϊκοὶ χαλβάδες, μᾶς χαλβάδιαζαν «μετὰ οἵας ἀνεπιστημοσύνης καὶ μαλακίας» (Θουκυδίδης Ε7,2), ἀρλουμπολογώντας, ὡς ἀνδράποδα, γιὰ τὴν δύναμη, ποὺ θὰ μᾶς ἔδιδε, ἡ «οἰκονομική μας διείσδυση» στὰ Σκόπια! Τὴν κάναμε! Τί βγῆκε; Τὸ ἀεροδρόμιο Μέγας Ἀλέξανδρος, καὶ ἡ παρότρυνσή τους «νὰ πιπιλίζουμε παραπονιάρικα τὸ δάχτυλό μας»: νάτη καὶ ἡ ἐνδιάμεση ξεφτίλα! Διὰ τῆς λοιδορίας! Ἂς γνωρίσουν, ἐπιτέλους, οἱ ἡμιαναλφάβητοι ἀθηναϊκοὶ χαλβάδες, ὅτι πρὶν ἀπὸ τὸ 1914, ὁ βαθμὸς ἀλληλεξαρτήσεως τῶν οἰκονομικῶν ἀνάμεσα στὴν Ἀγγλία καὶ τὴν Γερμανία, ἦταν μεγαλύτερος ἀπὸ ὅσο σήμερα. Ἐμπόδισε αὐτὴ ἡ ἀλληλοπεριχώρηση τῶν οἰκονομιῶν τους, τὸν μεταξύ τους πρῶτο παγκόσμιο πόλεμο; Ἡ Ἰαπωνία, σήμερα, εἶναι ἡ δεύτερη οἰκονομικὴ ἰσχὺς στὸν κόσμο καὶ ἐνισχύει οἰκονομικὰ τοὺς κουρελῆδες τῆς Βορείου Κορέας. Τί μπορεῖ νὰ τοὺς ἐπιβάλλει; Ἀπολύτως τίποτε, διότι ὁ οἰκονομικὸς γίγας Ἰαπωνία, εἶναι νάνος, ὡς πολιτικὴ δύναμη… Ἄρα;

Ἄρα, Ἰωαννίδη, πρώην ἢ καὶ ἐν ἐνεργεία παμπαίδαρε, λοιποὶ Γκιουλέκες μακεδονικοὶ καὶ σὺ γλυκούλι μου, γυιέ μου Τζιτζικωστάκι, τὸ μακεδονικό μας ζήτημα δὲν εἶναι οἱ Σκοπιανοὶ κλεπταπατεῶνες… Τὰ χάλια μας εἶναι ὁ ἀνδραποδώδης ἀθηναϊκὸς χαλβᾶς. Δὲν εἶναι καιρὸς γιὰ Χαιρώνεια;

«Τί οὖν κελεύω; Τὰς προφάσεις ἀφελεῖν», ὅπως δημηγοροῦσε ὁ Δημοσθένης… (Πρὶν ἀπὸ τὴν Χαιρώνεια)… Διότι, μετὰ τὴν Χαιρώνεια, ἐνέσκυψε ἡ «ἐνδιάμεση συμφωνία»…