Κατηγορίες άρθρων

 Κύπρος: Το ψευδοδίλημμα της ομοσπονδίας

Αρχική σελίδα
Εξωτ. πολιτική/ Διπλωματία
Εθνικά θέματα
Κοινωνία
Πολιτισμός
Θρησκεία
Διεθνή
Βιβλιογραφία/ Συνδέσεις
Εκδηλώσεις
Οπτικοακουστικό
υλικό
Δελτία
Ενημέρωσης
Ιστολόγιο
Αντίβαρου
ʼγρα γραπτών
Πρόσφατα κείμενα
Με χρονολογική σειρά.
Δελτίο ενημέρωσης!
Εγγραφή Διαγραφή
Συγγραφείς

Αθανάσιος Γιουσμάς
ʼθως Γ. Τσούτσος
ʼκης Καλαιτζίδης
Αλέξανδρος Γερμανός
Αλέξανδρος-Μιχαήλ Χατζηλύρας
Αλέξανδρος Κούτσης
Αμαλία Ηλιάδη
Ανδρέας Σταλίδης
Ανδρέας Φαρμάκης
Ανδρέας Φιλίππου
Αντώνης Κ. Ανδρουλιδάκης
Αντώνης Λαμπίδης
Αντώνης Παυλίδης
Απόστολος Αλεξάνδρου
Απόστολος Αναγνώστου
Αριστείδης Καρατζάς
Αχιλλέας Αιμιλιανίδης
Βάιος Φασούλας
Βαν Κουφαδάκης
Βασίλης Γκατζούλης
Βασίλης Ζούκος
Βασίλης Κυρατζόπουλος
Βασίλης Πάνος
Βασίλης Στοιλόπουλος
Βασίλης Ν. Τριανταφυλλίδης
(Χάρρυ Κλυνν)
Βασίλης Φτωχόπουλος
Βένιος Αγελόπουλος
Βίας Λειβαδάς
Βλάσης Αγτζίδης
Γεράσιμος Παναγιωτάτος-Τζάκης
Γιάννης Διακογιάννης
Γιάννης Θεοφύλακτος
Γιάννης Παπαθανασόπουλος
Γιάννης Τζιουράς
Γιώργος Αλεξάνδρου
Γιώργος Βλαχόπουλος
Γιώργος Βοσκόπουλος
Γιώργος Βότσης
Γιώργος Κακαρελίδης
Γιώργος Καστρινάκης
Γιώργος Κεκαυμένος
Γιώργος Κεντάς
Γιώργος Κολοκοτρώνης
Γιώργος Κουτσογιάννης
Γιώργος Νεκτάριος Λόης
Γιώργος Μαρκάκης
Γιώργος Μάτσος
Γιώργος Παπαγιαννόπουλος
Γιώργος Σκουταρίδης
Γιώργος Τασιόπουλος
Γλαύκος Χρίστης
Δημήτρης Αλευρομάγειρος
Δημήτρης Γιαννόπουλος
Δημήτριος Δήμου
Δημήτρης Μηλιάδης
Δημήτριος Γερούκαλης
Δημήτριος Α. Μάος
Δημήτριος Νατσιός
Διαμαντής Μπασάντης
Διονύσης Κονταρίνης
Διονύσιος Καραχάλιος
Ειρήνη Στασινοπούλου
Ελένη Lang - Γρυπάρη
Ελευθερία Μαντζούκου
Ελευθέριος Λάριος
Ελλη Γρατσία Ιερομνήμων
Ηλίας Ηλιόπουλος
Θεόδωρος Μπατρακούλης
Θεόδωρος Ορέστης Γ. Σκαπινάκης
Θεοφάνης Μαλκίδης
Θύμιος Παπανικολάου
Θωμάς Δρίτσας
Ιωάννης Μιχαλόπουλος
Ιωάννης Χαραλαμπίδης
Ιωάννης Γερμανός
Κρίτων Σαλπιγκτής
Κυριάκος Κατσιμάνης
Κυριάκος Σ. Κολοβός
Κωνσταντίνος Αλεξάνδρου Σταμπουλής
Κωνσταντίνος Ναλμπάντης
Κωνσταντίνος Ρωμανός
Κωνσταντίνος Χολέβας
Λαμπρινή Θωμά
Μαίρη Σακελλαροπούλου
Μανώλης Βασιλάκης
Μανώλης Εγγλέζος - Δεληγιαννάκης
Μάρκος Παπαευαγγέλου
Μάρω Σιδέρη
Μιλτιάδης Σ.
Μιχάλης Χαραλαμπίδης
Μιχάλης Κ. Γκιόκας
Νέστωρ Παταλιάκας
Νικόλαος Μάρτης
Νίκος Ζυγογιάννης
Νίκος Καλογερόπουλος Kaloy
Νίκος Λυγερός
Νίκος Παπανικολάου
Νίκος Σαραντάκης
Νίνα Γκατζούλη
Παναγιώτης Α. Μπούρδαλας
Παναγιώτης Ανανιάδης
Παναγιώτης Ήφαιστος
Παναγιώτης Α. Καράμπελας
Παναγιώτης Καρτσωνάκης
Παναγιώτης Φαραντάκης
Παναγιώτης Χαρατζόπουλος
Πανίκος Ελευθερίου
Πάνος Ιωαννίδης
Πασχάλης Χριστοδούλου
Παύλος Βαταβάλης
Σοφία Οικονομίδου
Σπυριδούλα Γρ. Γκουβέρη
Σταύρος Σταυρίδης
Σταύρος Καρκαλέτσης
Στέλιος Θεοδούλου
Στέλιος Μυστακίδης
Στέλιος Πέτρου
Στέφανος Γοντικάκης
Σωτήριος Γεωργιάδης
Τάσος Κάρτας
Φαήλος Κρανιδιώτης
Φειδίας Μπουρλάς
Χρήστος Ανδρέου
Χρήστος Δημητριάδης
Χρήστος Κηπουρός
Χρήστος Κορκόβελος
Χρήστος Μυστιλιάδης
Χρήστος Σαρτζετάκης
Χριστιάνα Λούπα
Χρίστος Δαγρές
Χρίστος Δ. Κατσέτος
Χρύσανθος Λαζαρίδης
Χρύσανθος Σιχλιμοίρης
Gene Rossides
Marcus A. Templar

Επικοινωνία
Οι απόψεις σας είναι ευπρόσδεκτες!
 

 


Κύπρος: Το ψευδοδίλημμα της ομοσπονδίας

Γεώργιος Ι. Μάτσος
Δ.Ν., Δικηγόρος

Αντίβαρο, Σεπτέμβριος 2007

Είναι σχεδόν να διασκεδάζει κανείς με το περιεχόμενο της επίκαιρης προεκλογικής διαμάχης για τη «διζωνική» στην Κύπρο. Θα έρθουν, λέει, δεινά και καταστροφές, αν δεν πολεμήσουμε για λύση διζωνική. Ποιες, οι ίδιες που ήλθαν επειδή απορρίψαμε το σχέδιο Ανάν; Τι άλλο δηλαδή θα συμβεί στην Κύπρο; Η απάντηση είναι μία: τίποτα. Εδώ και τόσα χρόνια οι ʼγγλοι προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν απευθείας εμπόριο. Απέτυχαν και θα αποτύχουν και στο μέλλον. Οι Τούρκοι αποζητούν μια μορφή αναγνώρισης για το ψευδοκράτος (συχνά μάλιστα με αμερικανική υποστήριξη). Απέτυχαν και θα αποτύχουν και στο μέλλον. ʼγγλοι, Αμερικανοί και διεθνείς οργανισμοί απειλούσαν με θεούς και δαίμονες, σε περίπτωση απόρριψης του σχεδίου Ανάν. Τι συνέβη; Τίποτα!

Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί στην Κύπρο, έχει ήδη συμβεί. Η σημερινή ισορροπία του διεθνούς συστήματος, ατυχώς για τον Ελληνισμό, είναι η κατοχή του 37%. Παράλληλα, όμως, η ισορροπία αυτή αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα για να επεκτείνει την κατοχή η Τουρκία και σε άλλα μέρη της νήσου. Αν ο Ελληνισμός στην Κύπρο μπορεί πάθει κάτι ακόμη χειρότερο από αυτό που ζει σήμερα, αυτό θα είναι μόνον να υποταχθεί συλλογικά στον Αττίλα δια κάποιου σχεδίου Ανάν, το οποίο θα του στερεί τη δυνατότητα να έχει έστω και ακρωτηριασμένη συλλογική ελευθερία.

Για αυτό και είναι αληθώς ανόητες οι κραυγές υπέρ της διζωνικής. Η πρόσφατη ιστορία του Κυπριακού δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα μεγάλο «ψάρωμα», κατά το κοινώς λεγόμενο, του Ελληνισμού. Ψάρωμα η Ζυρίχη-Λονδίνο, ψάρωμα του Ελληνισμού στην εισβολή, που μπορούσε να είχε αποκρουσθεί, ψάρωμα στην αποδοχή της διζωνικής-δικοινοτικής, ψάρωμα στο σχέδιο Ανάν. Ας αναλογισθούμε μόνον ότι το μοναδικό άμεσο αποτέλεσμα από την αποδοχή της διζωνικής ήταν η άρση του εμπάργκο πώλησης όπλων που είχε επιβάλει το Αμερικανικό Κογκρέσο κατά της Τουρκίας... Η Τουρκία πέτυχε, επίσης, την οριστική πολιτική νομιμοποίηση της κατοχής («είμαι στο έδαφος που αύριο θα γίνει κατά το μεγαλύτερο μέρος Τ/Κ κρατίδιο, πού το πρόβλημα;») και, κυρίως, να θέσει τις διαπραγματεύσεις σε μια διαπραγματευτική βάση εξ ορισμού διχοτομική. Ο Ελληνισμός τι πέτυχε; Να ακούσει το μεγάλο «μπράβο»! Μπράβο μας!

Στο πλαίσιο αυτό, είναι πολύ ορθή η τοποθέτηση του κύπριου κυβερνητικού εκπροσώπου, Βασίλη Πάλμα: από πότε είναι λάβαρο του αγώνα η διζωνική; Η διζωνική, είναι αυτό που θέλει και επιδιώκει η άλλη πλευρά, όχι εμείς. Στην πραγματικότητα, η αποδοχή της διζωνικής (ή διπεριφερειακής, όπως θέλει ας την ονομάσει κανείς) είναι η πεμπτουσία της οριστικής πολιτικής ακύρωσης του οράματος για αυτό που λέμε, στα ελληνικά, απελευθέρωση των κατεχομένων. Είναι η οριστική ακύρωση της στρατιωτικής επιλογής και τώρα και στο μέλλον. Ποιον μπορεί να πείσει η Κύπρος για «εισβολή και κατοχή» όταν η ίδια αποδέχεται πολιτικά τα τετελεσμένα της κατοχής δια της διζωνικής ή όπως την λένε τέλος πάντων, δια της ομοσπονδίας, εν πάση περιπτώσει; Η ονομασία της ομοσπονδίας ως «διπεριφερειακής» είναι το τελευταίο φύλο συκής που έχει απομείνει στην πολιτική ηγεσία της Κύπρου (ή σε όποιο μέρος της σκέπτεται ακόμη στοιχειωδώς εθνικά). Διότι, βασικά, όταν η ανθρωπότητα ομιλεί για «ομοσπονδία», εννοεί ότι αυτή αποτελείται από κρατίδια με συνεχές έδαφος. Όλα τα άλλα είναι «να \'χαμε να λέγαμε». Έχει σημασία αν τα κρατίδια ονομάζονται «ζώνες» ή «περιφέρειες»;

Στόχος του αγγλικού ιμπεριαλισμού ήταν από την αρχή και παραμένει μέχρι σήμερα η ακύρωση της δυνατότητας του Ελληνισμού να έχει τον γεωπολιτικό έλεγχο του νησιού. Με άλλα λόγια, η ακύρωση του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση. Οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου έδωσαν στην Αγγλία τα νομικά μέσα για να το επιτύχει, δια της αντιπαράθεσης με τον τουρκικό παράγοντα. Ο Ελληνισμός αντιστάθηκε κάπως στην περίοδο 1964-1974, όμως τελικά παρέδωσε τα όπλα, πολύ εύκολα, από ό,τι αποδείχθηκε. Η παράδοση των όπλων εδραιώθηκε με την καταρχήν αποδοχή της ομοσπονδίας και θα ολοκληρωθεί όταν υπογραφεί κάποια «λύση» τύπου Ανάν. Λένε: «μα τι μπορούσαμε να κάνουμε; ήμασταν υποχρεωμένοι να την αποδεχθούμε τη διζωνική.» Αλλά ποιος, παρακαλώ, μας υποχρέωνε; Μπορούσαμε κάλλιστα να μην αποδεχθούμε τίποτα. Οι εχθροί του Ελληνισμού κραδαίνουν συνεχώς το «μαστίγιο» της οριστικής διχοτόμησης και το «καρότο» της επιστροφής ελαχίστων εδαφών και ελαχίστων προσφύγων, προκειμένου να αποδεχθούμε την οριστική ακύρωση της δυνατότητας του Ελληνισμού να ελέγξει, να «κάνει κουμάντο», έστω και στο 62% του νησιού. Γιατί σήμερα, ο Ελληνισμός όντως κάνει κουμάντο στο 62% του νησιού (όσο κάνει, με τέτοια ηγεσία). Ούτε και αυτός ο κουτσουρεμένος γεωπολιτικός έλεγχος αρέσει στους ʼγγλους δυνάστες του. Ο δρόμος για να το πετύχουν είναι η ομοσπονδία. Μια ομοσπονδία στην οποία θα ακυρώνεται το δικαίωμα της πλειοψηφίας στη διακυβέρνηση του τόπου. Όπως ακριβώς την προέβλεψε το σχέδιο Ανάν του κ. Κληρίδη. Όλα τα άλλα είναι απλώς το περιτύλιγμα.

Το θέμα είναι δηλαδή τελικά να μην μπορούν να κυβερνούν τη νησί οι Έλληνες ως συλλογικότητα. Είτε ως τμήμα της Ελλάδας, είτε ως ανεξάρτητο κράτος. Αυτή είναι και η πεμπτουσία του Κυπριακού προβλήματος, η ακύρωση του γεωπολιτικού ελέγχου της νήσου από τη εθνική πλειονότητα των κατοίκων του και η παραμονή του στο γεωπολιτικό έλεγχο της Αγγλίας. Για αυτό και δεν ευνοούν οι ʼγγλοι τη διχοτόμηση. Επειδή, όμως, η επιζητούμενη από τους ʼγγλους ακύρωση του γεωπολιτικού ελέγχου από τον Ελληνισμό δεν συμβιβάζεται με τα κρατούντα στη διεθνή κοινωνία, ο μόνος δρόμος για να το επιτύχουν είναι με την υπογραφή του Ελληνισμού. ʼλλος δρόμος δεν υπάρχει. Για αυτό και, τελικά, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Μόνον τους εαυτούς μας.

Το τελευταίο ψάρωμα είναι οι κραυγές του τύπου «αν δεν θέλετε σχέδιο Ανάν, τότε να αποδεχθείτε λύση δύο κρατών». Από πού και ως πού όμως να δεχθεί ο Ελληνισμός τέτοια λύση; Όταν μάλιστα υπάρχει και η άλλη λύση, η αγωνιστική: Δεν αποδέχομαι ποτέ και τίποτε εις τον αιώνα και περιμένω πότε θα μπορέσω να πάρω πίσω όλα όσα είναι δικά μου και τα δικαιούμαι. Τελικά η μόνη διέξοδος στα αδιέξοδα είναι ο αγώνας. Για να διεκδικηθεί όμως αυτή η λύση πρέπει να απεγκλωβισθεί ο Ελληνισμός από το ψευδοδίλημμα της ομοσπονδίας. Δεν μπορεί να διεκδικούμε μόνοι μας τη διχοτόμηση, δεν μπορεί να βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας. Τι κέρδισε ο Ελληνισμός από την αποδοχή της ομοσπονδίας και τι θα χάσει αν την απεμπολήσει; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα που πρέπει να διερευνηθεί επί ρεαλιστικής βάσεως. Μια διερεύνηση, όπου μάλλον θα αποδειχθεί ότι, τελικά, το μόνο που κέρδισε και που θα χάσει, αν απεμπολήσει την ομοσπονδία, είναι τα «μπράβο» των δυναστών του. Μπορούμε όμως σίγουρα να ζήσουμε και χωρίς αυτά.

Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε μονοτονικό. Διαβάστε την πολυτονική του έκδοση.

http://www.antibaro.gr