Η διχοτόμηση δεν είναι λύση Κυριάκος Σ. Κολοβός Αντίβαρο, Ιούνιος 2007 Γράφει ο Στέφανος Μάνος σε άρθρο του στην κυριακάτικη έκδοση της Καθημερινής: «Αν ήμουν Κύπριος θα ζητούσα για άλλη μια φορά από την κυπριακή πολιτική ηγεσία να με ρωτήσει, με ένα νέο τίμιο δημοψήφισμα, αν είμαι υπέρ της επανένωσης ή αν προτιμώ τη διχοτόμηση σε δύο ανεξάρτητα κράτη εκ των οποίων το δικό μου ανήκει ήδη στην Ε.Ε.». Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο συλλογισμό οδηγεί σε άτοπο εξ υποθέσεως διότι ο κ. Μάνος δεν είναι Κύπριος. ʼρα, εκ των πραγμάτων, αυτοαποκλείεται από έναν προβληματισμό, όσον αφορά στο Κυπριακό, που το Εθνικό Κέντρο, στις πλείστες των περιπτώσεων, αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι. Αναμφίβολα, η θέση Μάνου αναπτύσσεται διανθισμένη από τη γνωστή επιχειρηματολογία του με στόχο να πείσει τους αναγνώστες πως η ιδεατή, υπό τις περιστάσεις, λύση του Κυπριακού θα ήταν η διχοτόμηση. ʼποψη που φαντάζει ως η ονειρική λύση για αρκετούς, τόσο εν Κύπρω όσο και εν Ελλάδι, με αλλότρια κίνητρα προερχόμενα εκ των οθνείων εκείνων κέντρων που προσπάθησαν να επιβάλουν τη λύση το 2004 μέσω επιδιαιτησίας. Είναι τοις πάσι γνωστό ότι ο κ. Μάνος είναι θιασώτης του νεοφιλελεύθερου μοντέλου και της αμερικανικής, εν γένει, πολιτικής. Προφανώς, η θέση του σε ό,τι αφορά στο Κυπριακό είναι πιο προωθημένη και από αυτή των Ατλαντιστών, οι οποίοι ψάχνουν τη φόρμουλα που κατ’ όνομα θα φέρει την ταμπέλα της διζωνικής – δικοινοτική ομοσπονδίας αλλά κατ΄ουσία θα δένει πισθάγκωνα το νέο μόρφωμα, όμηρο των ορέξεων του αγγλοαμερικανικού επεκτατισμού δια του μακριού τους τουρκικού βραχίονα. Η «καθαρή λύση» για τον κ. Μάνο είναι ο εσαεί δαχωρισμός και η δημιουργία δύο ανεξάρτητων κρατών. Δηλαδή, ο προ πεντακονταετίας αγώνας του Κυπριακού Ελληνισμού για την Ένωση, που κατόπιν πέρασε στη φάση του ανεξάρτητου κράτους, με το δοτό Σύνταγμα, καταλήγει να έχει αίσια λύση το μοίρασμα των μόλις 9 χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων του νησιού, σε δύο οντότητες. Πώς θα πεισθεί, όμως, ο πρόσφυγας ότι πρέπει να ξεχάσει τις περιουσίες του, να λησμονήσει τις ρίζες του και να γίνει το νέο θύμα της Νέας Τάξης, στα πλαίσια των «καθαρών λύσεων»; Πώς να μην προκαλούνται τα αισθήματα αυτών που αγωνιζόμενοι έχασαν ό,τι είχαν για λάθη αξιοθρήνητων, ανεύθυνων που τους κατεύθυναν «οι αργυραμοιβοί που παίζουν παιχνίδι στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες»; Αν ο κ. Μάνος ήταν Κύπριος και δη πρόσφυγας, πιθανόν, να μη δεχόταν, αβρόχοις ποσί, τη διχοτόμηση ως την ιδανική λύση. Επίσης, ο κάθε Κύπριος αναλογίζεται τις συνέπειες της ύπαρξης ενός ανταγωνιστικού κράτους, ως προς το «ελληνικό» που εισηγείται ο κ. Μάνος, που στην τελική, αντί της επιδιωκόμενης ασφάλειας, θα αποτελέσει την απαρχή μιας νέας, έκρυθμης κατάστασης. Όσο για τα διαφαινόμενα κέρδη που θα αποκομίσει η Ελλάδα και οι Έλληνες από την κατανόηση της πολιτικής που ακολουθεί η Κύπρος, η ευθεία βολή προς την ακολουθητέα πολιτική, αποσκοπεί στο να χύσει νερό στο μύλο όλων όσοι είναι δύσπιστοι για τις προθέσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς. Η ελληνική Κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά τι επιδιώκει η Λευκωσία. Όσοι εθελοτυφλούν δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα του Ελληνισμού διότι τυχόν εφαρμογή των προτάσεων τους θα προκαλέσει απώλεια του μισού Αιγαίου και ακολούθως γκριζοποίηση της Θράκης. Αν η πολιτική της ʼγκυρας στο Κυπριακό, τα τελευταιά 50 χρόνια με τη δεδηλωμένη και αμετακίνητη θέση του «taksim» (διχοτόμηση) δικαιωθεί, τι είναι αυτό που θα συγκαρατήσει τα επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας σε Αιγαίο και Θράκη; Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε μονοτονικό. Διαβάστε την πολυτονική του έκδοση.