|
Ποίημα: Ελλάδα, χώρα φωτός, πνεύματος, τεχνών
Α΄ Βραβείο Παγκόσμιου Διαγωνισμού Ποίησης 2006 Συλλόγου Τέχνης κι Ελληνικού Πολιτισμού Μονάχου (υπό την αιγίδα Υπουργείου Πολιτισμού)
Νίκος Μπατσικανής (Αρμάνδος),
Αντίβαρο, Ιούνιος 2007
Στης χώρας μου τα περβόλια, ευωδιάζουν Λαμπρή
τα μεσοφόρια της άνοιξης, καθώς ανηφορίζει ο Απρίλης.
Με το γαρούφαλλο του ήλιου ανθισμένο,
πουρνό-πουρνό κινάει δραγάτης-ποιητής,
να προλάβει, πριν αυγατίσουν κι άλλο οι αξίες.
Το Δελφικό φως ακρίβυνε στις μέρες μας,
χαθήκαν τα Ιδανικά. Οι Θερμοπύλες στέρεψαν,
δεν πηγάζουν, πια, «Μολών λαβέ» και «Όχι».
Μανταλωμένο μυστικό η διχόνοια της φυλής μας,
καίει πυρωμένο σίδερο βαθιά στα φυλλοκάρδια.
Μα κάποιοι εδώ, βαπτισμένοι στο λόγο του Μακρυγιάννη,
έχουμε, ακόμα, λόγους να παλεύουμε αντρίκια˙
για την πιόμορφη Γλώσσα, το Μέτρο, το Ρυθμό
Τρικάταρτα όνειρα διαβαίνουν τα περάσματα˙
οι Συμπληγάδες άπειρες, μα ο στόχος φάρος αναμμένος.
Την Παναγιά χουμε μπροστάρη κι οδηγό,
τί είναι βαρύ το τίμημα Έλληνας να λογιέσαι !
Ασήκωτες υδρίες οι Τέχνες των προγόνων μου,
αστείρευτες πηγές η Γνώση κι η Σοφία˙
κρυμμένοι, στο βυθό του νου μας, αμφορείς.
Στην αγκαλιά της θάλασσας, σε κύματ αφρισμένα,
κοιμάται η πατρίδα μου, χιλιάδες χρόνια τώρα.
Πού να χωρέσ η ομορφιά στα πέλαγα της σκέψης ;
Η μάνα-γη στα λούλουδα, το έαρ μες τα κρίνα,
ξωκλήσια ταπεινά, κάστρα ψηλά, Βυζαντινά
Μούσα πολύτροπη-ζωή, μέθυσα ευτυχία !
Μες την ατέρμονη του χρόνου τροχαλία,
για όλου του κόσμου το Πνεύμα και το «Αύριο»,
έχω καθήκον ιερό να σύρω πρώτος το χορό˙
μικρός θεός να γεννηθώ, Ζορμπάς να ξαναγίνω !
Κριτική-Λογοτεχνική προσσέγγιση: [Μυρτώ Κλεάνθους Τσαούση]
συγγραφέας, πρώην Γενική Γραμματέας Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών
Ο χώρος γέμισε με φως, καθώς τράβηξα την «κουρτίνα», και οι στίχοι έφερναν συνεχείς αντανακλάσεις, μετουσιώνοντας την ύλη σε Πνεύμα. Τα χείλη λένε της καρδιάς τ αποθέματα, με μοναδικό τρόπο, σκέφτηκα.
Ξεφύλλιζα το συναίσθημα, όπου οι προαιώνιες καταβολές έφτασαν να γίνουν «στάση ζωής». Τα πάντα μπορούν να λεχθούν, πιστεύοντας στον «αλάθητο», του ποιητή, Λόγο, σαν ο λυρισμός αναζητά τον αποδέκτη για επικοινωνία, στροφή τη στροφή. Η αυτογνωσία να κρατά το ζυγό, με μέτρα και σταθμά το υπαρκτό και το ανύπαρκτο. Το σκοινί του ακροβάτη προκαλεί τον ισορροπιστή με το τραυματισμένο κορμί της Αλήθειας. Χωρίς δεκανίκια, ψυχογραφεί, η πένα, το παιγνίδι θύτη και θύματος, στον πυρήνα ομόκεντρων κύκλων, σε μια εμβόλιμη ακτίνα «Χρέους». Ο χωροχρόνος σμιλεύει τον εσώτατο κόσμο του, η ψυχή καταθέτει τις υπόγειες διαδρομές τραυματικών εμπειριών, δημιουργώντας την ανθρώπινη υπόσταση ως ασπίδα της Νόησης.
Πότε θα καταλάβουμε κι, ακόμα, πότε θα καταφέρουμε, όλοι, να εξηγούμε τα φαινόμενα, κρατώντας στα χέρια το ανάδρομο ξετύλιγμα του κουβαριού της Κλωθώς;
Σηκώθηκε άνεμος, οι λόγιοι σπινθήρες ταξιδεύουν, ξεπερνώντας τα όρια. Καλό τους κατευόδιο!
|
